De Franse choreograaf Emanuel Gat wilde oorspronkelijk dirigent worden, maar koos uiteindelijk voor dans. Na partituren van onder meer Bach, Boulez en Puccini duikt hij met LOVETRAIN2020 in de wereld van het Britse popduo Tears For Fears. Een verbluffende groep dansers brengt een ode aan de uitbundigheid van de glorieuze jaren '80 met zijn utopische kracht en epische groove. Een groepschoreografie op muziek van veertig jaar geleden, die toch eigentijdser dan ooit voelt.
LOVETRAIN2020 leest als een eigentijdse musical en viert thema’s als verbinding, leven en liefde, waarbij de interactie tussen muziek en beweging perfect samenkomt. Een feest voor de zintuigen!
Lichtvoetig maar verfijnd
De groepsvirtuositeit in LOVETRAIN2020 bestaat uit barokkostuums, opvallende clair-obscurbelichting en verschillende kleurlagen en texturen. De zintuigen worden visueel verzadigd, misschien zelfs overweldigd. Bewegingen gaan sneller, enthousiasme spat ervan af, kleurrijke stoffen zwieren rond, tule en fleece draaien op de energie van beweeglijke lichamen.
Sterke groepsmomenten worden afgewisseld met duetten, trio’s en zelfs solo’s. Er zijn momenten van rust en stilte, waarin enkel de beweging zich verderzet. De inleving van de dansers in combinatie met hun onderlinge samenspel, hun precisie en zuiverheid in de uitvoering roepen sympathie op. Het laat je ernaar verlangen om deel uit te maken van wat er zich voor je ogen ontvouwt. Het is veel, speels en krachtig en grijpt je bij de strot.
Tears for Fears
Roland Orzabal en Curt Smith, de twee oprichters zijn allebei geboren in 1961. Ze ontmoetten elkaar in Bath, Engeland toen ze 13 jaar oud waren. De band werd opgericht in 1981 en oorspronkelijk begon Tears for Fears als newwave- en newromantic-popgroep.
De naam van de groep is afgeleid van de primaltherapie bedacht door Arthur Janov waarbij patiënten worden aangemoedigd te schreeuwen (hun nummer 1-hit Shout, Shout, Let It All Out, refereert daaraan), te huilen en te slaan met voorwerpen om hun gevoelens te uiten. Vandaar de naam "Tears for Fears".
In 1983 verscheen hun debuutalbum The Hurting en veel songs gingen over slechte jeugdervaringen van beide jongens. Maar ook weerspiegelt dit album grotendeels de malaise van tieners onder het Thatcher-tijdperk en heeft zodoende een enorme impact in de UK. In 1985 verscheen het tweede album Songs from the Big Chair. Van dit album kwamen de succesvolle singles Shout, Everybody Wants to Rule the World, Head Over Heels en I Believe.
Het derde album The Seeds of Love kwam uit in 1989 en hierop stonden onder meer de singles Sowing the Seeds of Love en de megahit Woman in Chains, gezongen door Oleta Adams en met Phil Collins op drums.
Choreograaf Emanuel Gat
Na zijn militaire dienst ging hij naar de Rubin Academy of Music in Tel-Aviv. Zijn eerste kennismaking met dans was op 23-jarige leeftijd tijdens een workshop onder leiding van de Israëlische choreograaf Nir Ben Gal. Een paar maanden later sloot hij zich aan bij de Liat Dror Nir Ben Gal Company met wie hij twee werken creëerde en internationaal op tournee ging. In 1994 begon hij als zelfstandig choreograaf te werken.
Gat ontwikkelde een unieke en persoonlijke benadering van choreografie door middel van talloze projecten, samenwerkingen en creatieprocessen. Hiermee legde hij de basis voor zijn artistieke visie en zijn toekomstige oeuvre. Hij richtte zijn eigen gezelschap Emanuel Gat Dance op in het Suzanne Dellal Centre in Tel Aviv, waar zijn eerste stukken voor het gezelschap ontstonden. Hij vestigde zich daarna in Frankrijk en heeft sindsdien een divers repertoire aan werken gecreëerd.
Gat wordt regelmatig uitgenodigd door gezelschappen en dansinstellingen waarvoor hij stukken creëert: in Frankrijk werkte hij samen met het Paris Opera Ballet, Ballet du Rhin, Ballet National de Marseille, Ballet de Lorraine en Ballet de l'Opéra de Lyon. Hij is ook gastchoreograaf bij prestigieuze internationale gezelschappen: Sydney Dance Company, Tanztheater Bremen, Ballet du Grand Théâtre de Genève, Los Angeles Dance Project, Royal Swedish Ballet, Polish National Ballet, Vancouver Ballet British Columbia, Scottish Dance Theater en Staatsballett Berlin. Gat's werk werd de afgelopen 25 jaar gepresenteerd op de meeste toonaangevende danspodia en -festivals over de hele wereld. Parallel aan zijn choreografisch werk ontwerpt Gat de belichting van al zijn werken, waardoor het een integraal onderdeel is van zijn creatieve proces.
In 2020, midden in de pandemie, creëerde Gat LOVETRAIN2020, een werk op de muziek van Tears For Fears. Het werk ging in première tussen twee lockdowns, kreeg overweldigende reacties van het publiek en werd bekroond als beste dansstuk van het jaar door het Franse syndicaat van critici in theater, muziek en dans.
